Archiwum
Metody żywienia bydła opasowego a profil kwasów tłuszczowych mięsa
Anna Wilkanowska
Uniwersytet w Molise, Włochy
Hodowla bydła opasowego cieszy się dużą atrakcyjnością. Mięso wołowe jest bogatym źródłem białka zwierzęcego, a jego cenne właściwości fizykochemiczne nie ulegają pogorszeniu nawet w warunkach 30-dniowego przechowywania zamrażalniczego. Fundamentalne znaczenie w przypadku zwierząt gospodarskich, w tym bydła rzeźnego ma żywienie, decydujące o wynikach produkcyjnych, oraz o jakości pozyskiwanych produktów. Poziom żywienia w okresie opasania powinien umożliwić optymalne wykorzystanie potencjału wzrostowego zwierzęcia w celu uzyskania odpowiedniego przyrostu tkanki mięsnej.
Zbyt niski poziom żywienia, czyli poniżej optimum potencjału wzrostowego, skutkuje zmniejszeniem tempa wzrostu i umięśnienia, a przez to wpływa na pogorszenie składu tuszy przy uboju. Z drugiej strony należy jednak zaznaczyć, że zwiększenie intensywności opasania wpływa na wzrost zawartości tłuszczu śródmięśniowego. Pomimo że tłuszcz oddziałuje na poprawę aromatu, barwy i soczystości mięsa, to takie mięso może stać się mniej atrakcyjne dla współczesnego konsumenta nastawionego na niskokaloryczny produkt. Optymalnym rozwiązaniem, umożliwiającym uzyskanie żywca wołowego wysokiej jakości, powinno być doprowadzanie opasanych zwierząt do odpowiedniej masy ciała przed ubojem. Wówczas zakończenie opasania powinno nastąpić w tzw. fizjologicznej dojrzałości zwierzęcia do uboju, to znaczy w takim wieku, w którym odkładanie białka w tuszy zaczyna już słabnąć, a dalsza kontynuacja opasania z powodu intensywnego odkładania tłuszczu staje się już nieopłacalna. Praktycznie ma to miejsce w momencie osiągnięcia przez zwierzę około 60% średniej masy ciała dorosłego osobnika danej rasy i płci lub, gdy ze względów fizjologicznych, wielkość dziennych przyrostów masy ciała maleje do wartości stanowiących około 80% przyrostów maksymalnych dla danej rasy.
Biorąc pod uwagę powyższe fakty, zaznaczyć należy, że racjonalne żywienie polega przede wszystkim na dostarczeniu w diecie wszystkich niezbędnych składników pokarmowych i optymalnym pokryciu zapotrzebowania zwierząt w zależności od kierunku prowadzonej produkcji zwierzęcej. W tym celu stosuje się pasze pochodzenia gospodarskiego, odpadki przemysłu rolno-spożywczego oraz pasze przemysłowe. Hodowcy zwracają szczególną uwagę na trzy składniki dawki żywieniowej: energię, białko oraz włókno. Wiedzą, że zarówno niedobór, jak i nadmiar tych elementów, może doprowadzić nie tylko do nieprawidłowego wzrostu i rozwoju młodych zwierząt, niskich przyrostów dobowych opasów, ale również do wielu chorób metabolicznych i zaburzeń w rozrodzie. Należy dodać, że zapotrzebowanie na składniki pokarmowe zależy od rasy i płci zwierzęcia, masy ciała oraz zakładanych dziennych jego przyrostów w poszczególnych okresach opasania, a także wieku przy uboju. Wynika to z zaobserwowanych zależności między wiekiem a składem tkankowym ciała zwierząt, w tym przypadku bydła. U zwierząt młodych w dziennym przyroście masy ciała przeważa głównie tkanka mięsna, tymczasem w okresie wzrostu odkłada się coraz więcej tłuszczu. Postępujące wraz z wiekiem zmiany w proporcji białka do tłuszczu w dziennym przyroście masy ciała powodują, że na uzyskanie 1 kg przyrostu masy ciała należy dostarczać w dziennej dawce pokarmowej coraz więcej energii.
Dostęp do wszystkich artykułów archiwalnych znajdujących się na naszym portalu jest możliwy po wykupieniu prenumeraty czasopisma.
