Archiwum
Zwalczanie much w obiektach inwentarskich
Izabela Nieciecka, Dorota Witkowska
Koło Naukowe Pasjonatów Higieny i Dobrostanu Zwierząt
Katedra Higieny Zwierząt i Środowiska
UWM w Olsztynie
Nadmierny stres, znaczny spadek pobierania paszy, szerzenie się chorób wśród zwierząt, to tylko niektóre skutki idące w parze z obecnością much w obiektach inwentarskich, które negatywnie wpływają na opłacalność chowu i hodowli zwierząt.
W Polsce jest ponad 220 gatunków much. Do najważniejszych zaliczmy muchę domową (Musca domestica), muchę niebieską, plujkę (Calliphora vomitoria), muchę zieloną, skórnicę (Lucilia sericata), muchę szarą, mięsną (Wohlfahrtia magnifica), zgniłówkę pokojową (Fannia canicularis), czy bolimuszkę kleparkę (Stomoxys calcitrans). Najliczniej występującą i najczęściej spotykaną w chlewniach muchą jest jednak mucha domowa, która z reguły pojawia się w pomieszczeniach inwentarskich wczesną wiosną, ale może też być aktywna przez cały rok.
Mucha domowa żyje około 4 tygodni. W tym czasie jest w stanie złożyć do 1000 jaj w oborniku bądź w gnojowicy. Jeżeli temperatura w pomieszczeniach kształtuje się na poziomie 20°C, wówczas zaledwie po 8-15 godzinach z wcześniej złożonych jaj wylęga się czerw. Larwy te następnie linieją trzykrotnie, po czym przepoczwarzają się w tzw. bobówki, z których po 5 dniach wydostają się osobniki dorosłe. Te z kolei po dobie zdolne są do dalszego namnażania. Tak więc czas rozwoju jednego pokolenia much może wynosić zaledwie kilkanaście dni. Hodge obliczył, że zakładając, iż wszystkie potomne muchy przeżyją, od jednej pary (od kwietnia do sierpnia) uzyskamy 191.010.000.000.000.000.000 much, które są w stanie pokryć kulę ziemską warstwą aż 14 metrów przylegających do siebie owadów.
Dostęp do wszystkich artykułów archiwalnych znajdujących się na naszym portalu jest możliwy po wykupieniu prenumeraty czasopisma.