Archiwum
Produkcja kiszonki z kukurydzy - Krok po kroku
Kukurydzę zalicza się do szczególnie wartościowych surowców paszowych. Wymaga ona jednak odpowiedniej konserwacji, by można było w pełni wykorzystać jej walory żywieniowe.
Wykorzystanie kukurydzy na paszę obejmuje produkcję kiszonki z całych roślin lub rozdrobnionych kolb wraz z ziarnem (CCM), a także zakiszanie gniecionego lub śrutowanego ziarna. W celu osiągnięcia wysokiej koncentracji energii w kiszonce z całych roślin stosuje się zbiór kukurydzy w technologii LKS (Liesch-Kolben-Schrot), czyli produkcję kiszonki tylko z części łodyg i liści oraz kolb z ziarnem. Produkcja kiszonki z kukurydzy w technologii LKS umożliwia podwyższenie wartości energetycznej uzyskanej paszy w wyniku podwyższenia koszenia roślin (60-80 cm, na ogół przy 4 kolanku pod kolbą). Dzięki temu uzyskuje się korzystną zmianę udziału ziarna w stosunku do masy łodyg i liści.
Zbiór kukurydzy w technologii LKS (przy podwyższonym koszeniu roślin) powoduje zmniejszenie całkowitego plonu biomasy z jednostki powierzchni uprawy. Uzyskuje się jednak wyższą wartość energetyczną kiszonki (wyższa zawartość skrobi i zredukowana zawartość włókna NDF i iNDF). Znajduje to swoje odzwierciedlenie we wzroście produkcji mleka z 1 tony kiszonki, co jest szczególnie istotne w warunkach intensywnej produkcji mleka.
Z dotychczasowych badań wynika, że właściwy dobór odmian kukurydzy, przy zastosowaniu wymaganej agrotechniki w uprawie a także optymalny termin zbioru na kiszonkę, stanowią kluczowe czynniki, które mają wpływ nie tylko na ilość uzyskiwanej paszy, ale przede wszystkim decydują o jej wartości energetycznej.
Szybki rozwój roślin w początkowym okresie wegetacji, właściwie dobranych do określonych warunków glebowo-klimatycznych odmian mieszańcowych kukurydzy, wpływa korzystnie na potencjał plonowania. Mieszańce kukurydzy charakteryzujące się występowaniem zieloności liści i łodyg w okresie dojrzewania, określane mianem „stay green,” odznaczają się korzystnymi cechami pod kątem wymogów produkcji wartościowej kiszonki, a mianowicie:
części wegetatywne roślin są zielone w okresie fizjologicznej dojrzałości ziarna,
zwiększona odporność na występowanie grzybów toksyn. m.in. Fusarium (zgorzel podstawy łodyg, porażenie kolb i ziarna),
lepsze wykorzystanie potencjału roślin w procesie gromadzenia cukru w całej biomasie oraz skrobi w ziarnach,
ograniczenie ryzyka szybkiego osuszenia liści i łodyg w końcowym okresie wegetacji, dłuższy okres gotowości do zbioru (większe „okno żniwne”) całych roślin na kiszonkę.
Zwiększenie zawartości sm w kukurydzy (>35%), w przypadku opóźnienia terminu zbioru całych roślin na kiszonkę, związane jest najczęściej z wysychaniem łodyg i liści, zwiększeniem występowania mikroflory epifitycznej (grzyby, pleśnie), co powoduje w efekcie obniżenie jakości uzyskanej kiszonki (Tab. 1).
Dostęp do wszystkich artykułów archiwalnych znajdujących się na naszym portalu jest możliwy po wykupieniu prenumeraty czasopisma.