Archiwum
Zasady nawożenia trwałych użytków zielonych
Kazimierz Grabowski
Katedra Łąkarstwa i Urządzanie Terenów Zieleni UWM Olsztyn
Jednym z podstawowych czynników warunkujących produkcję użytków zielonych jest nawożenie i umiejętność jego stosowania. Rzutuje ono zarówno na wydajność biomasy, jej skład botaniczny oraz wartość paszową.
Przy racjonalnym nawożeniu wzrasta udział traw o dużej wartości pastewnej, takich jak: wyczyniec łąkowy, kostrzewa łąkowa, kupkówka pospolita, kostrzewa trzcinowa, wiechlina łąkowa i życica trwała, natomiast zmniejszają swój udział i ustępują z runi trawy mniej wartościowe i chwasty. Trawy, jako główny składnik runi łąk i pastwisk bardzo dobrze wykorzystują nawożenie, a przez wielokrotne użytkowanie – koszenie lub spasanie, umiejętnie przetwarzają składniki nawozowe na paszę, pod warunkiem, że dawki są prawidłowo dobrane, zgodnie z wymaganiami runi i zasobnością gleby. Inaczej bowiem przedstawiają się potrzeby nawozowe łąk i pastwisk na glebach mineralnych, a inaczej gleb organicznych.
Orientacyjnym kryterium co do potrzeb nawozowych jest taki skład chemiczny runi łąkowo-pastwiskowej, który zagwarantuje wysoką produkcyjność zwierząt, z wykluczeniem zagrożenia ich zdrowia (np. nadmiar azotanów).
Pasze produkowane z łąk i pastwisk często wykazują mało zróżnicowany skład chemiczny. Jest to wynikiem nie tyle oszczędnej gospodarki nawozami, lecz nieumiejętnym posługiwaniem się nimi.