Archiwum

Kazimierz Grabowski

Katedra Łąkarstwa i Urządzania Terenów Zieleni UWM w Olsztynie

Trwałe użytki zielone są przedmiotem szczególnego zainteresowania przyrodników i rolników. Oprócz walorów ekologiczno-przyrodniczych i produkcyjno-rolniczych jako obszary cenne ekologicznie; są bezwzględnymi paszowiskami i dostarczają paszy dla zwierząt gospodarskich.

Użytki zielone w naszym kraju charakteryzują się dużym zróżnicowaniem przestrzennym utworów glebowych, siedlisk i zbiorowisk roślinnych. Zlokalizowane są w pradolinach i dolinach rzecznych, kotlinach, obniżeniach śródpolnych oraz kompleksach torfowych. W wyniku zaniedbań systemów melioracyjnych, ograniczenia użytkowania lub jego braku, zaniechania nawożenia i pielęgnacji oraz występowania nietypowych warunków meteorologicznych (susza, obfite opady) na łąkach i pastwiskach zachodzi ustępowanie gospodarczo wartościowych traw, rozluźnienie darni, zachwaszczenie i obniżenie plonowania. Szacuje się, że w kraju ok. 50% trwałych użytków zielonych wymaga renowacji, w tym zdegradowanych w dużym stopniu (ok. 30%) kwalifikuje się do zagospodarowania tzw. metodą pełnej uprawy. Są to tereny porośnięte uciążliwymi chwastami, niskoprodukcyjne i dostarczające pasz miernej wartości. Podaje się, że na przestrzeni ostatnich lat ok. 20% trwałych użytków zielonych było w ogóle nie wykorzystanych rolniczo tj. nie wykaszanych lub wykaszanych, lecz nie zbierano pokosów.

                Zagospodarowanie łąk i pastwisk metodą pełnej uprawy stosuje się wówczas, gdy inne sposoby odnawiania (nawożenie i racjonalne użytkowanie oraz podsiew) nie rokują poprawy wydajności.

                W praktyce potrzeba stosowania metody pełnego obsiewu zachodzi najczęściej:

Zaloguj się, aby zobaczyć.