Archiwum
Żywienie siarą i jego wpływ na dalsze losy cieląt
Agnieszka Wilczek-Jagiełło
Lublin
Siara to wydzielina gruczołu mlekowego pozyskiwana w trakcie pierwszego udoju po porodzie. W swoim składzie, ale również wyglądzie różni się od mleka pełnego. Siara jest nieco gęstsza od mleka o zabarwieniu nieznacznie żółtawo-pomarańczowym. W siarze znajdziemy dwukrotnie więcej składników tzw. suchej masy.
Zawartość białka jest w siarze
5-krotnie wyższa aniżeli w mleku pozyskiwanym w pełni laktacji. Poza tym, siara to bogactwo witamin i związków mineralnych (nawet dwukrotnie więcej niż w mleku pełnym) oraz hormonów, czynników wzrostu, czy też substancji czynnych o charakterze przeczyszczającym – co ma zbawienny wpływ na przemianę materii i pracę jelit (m.in. przyspiesza wydalenie smółki) u młodych organizmów. Co jednak ważne, siara cechuje się mniejszą zawartością laktozy (cukru mlecznego) – dzięki temu możliwe jest ograniczenie procesu fermentacji i występowania biegunek. Mleko o nieco zmienionym składzie oraz cechach organoleptycznych jest wydalane do około 5-7 dni po porodzie. Jednak już podczas drugiego udoju zawartość immunoglobulin spada o 40% w porównaniu do siary. Z tego względu mleko to określamy mianem mleka przejściowego pomiędzy siarą, a mlekiem klasyfikowanym jako ekstra. Ze względu na zmienione właściwości, mleko przejściowe nie ma zastosowania w przetwórstwie i w praktyce służy skarmianiu przez cielęta.