Archiwum
Różnorodność siedlisk użytków zielonych
Stefan Grzegorczyk; Katedra Łąkarstwa i Urządzania Terenów Zieleni, Uniwersytet Warmińsko-Mazurski w Olsztynie
W naszym krajobrazie spotykamy łąki niżowe (do 300 m n.p.m.), łąki pogórza (300-500 m n.p.m.), łąki górskie (500-1000 m n.p.m.) i łąki wysokogórskie (powyżej 1000 m n.p.m.). Największą powierzchnię zajmują łąki niżowe, a wśród nich łąki dolinowe położone w naturalnych obniżeniach – dolinach oraz na torfowiskach niskich, zasilane wodami gruntowymi, a często także powierzchniowymi (wezbrania powodziowe), występujące wyłącznie na glebach hydrogenicznych. Odmienne od łąk dolinowych są łąki śródpolne – położone w naturalnych obniżeniach śródpolnych, zasilane wodami gruntowymi, a często także powierzchniowymi, łąki śródleślne – położone w naturalnych obniżeniach śródleśnych, zasilane wodami gruntowymi, a często także powierzchniowymi oraz użytki zielone wododziałowe – zlokalizowane poza obniżeniami i dolinami, najczęściej na zboczach wypiętrzeń morenowych, uzależnione przede wszystkim od opadów atmosferycznych. Łąki niżowe wykazują duże zróżnicowanie warunków siedliskowych i dlatego wyróżniamy: łąki zalewne (łęgi), łąki grądowe (grądy), łąki bagienne (bielawy), łąki pobagienne (murszowiska).