Strefa Drób

Hodowca Drobiu 3/2022

Agata Dankowiakowska; Katedra Fizjologii Zwierząt i Zoofizjoterapii, Politechnika Bydgoska

 

Zjawisko oporności bakterii na środki przeciwdrobnoustrojowe – antybiotyki (AMR – animicrobial resistance) jest ogólnoświatowym problemem i od kilkudziesięciu lat stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego. Główną przyczyną występowania tego zjawiska jest łatwy dostęp do tego rodzaju środków oraz ich nadmierne stosowanie w produkcji zwierzęcej. Oczekuje się, iż w nadchodzących latach skala tego zjawiska znacznie wzrośnie ze względu na intensyfikację praktyk rolniczych w większości krajów rozwijających się. W krajach takich jak: Brazylia, Rosja, Indie, Chiny i kraje Afryki Południowej (kraje grupy BRICS) wraz ze wzrostem natężenia produkcji zwierzęcej wzrasta sprzedaż antybiotyków. Szacuje się, że do 2030 roku światowe zużycie antybiotyków wzrośnie o co najmniej 67%, zaś w krajach BRICS nawet o 99%.  Antybiotyki towarzyszą ludzkości od bardzo dawna, stosowane są zarówno w medycynie ludzkiej, jak i zwierzęcej, w niektórych krajach są dodawane do paszy, stosowane jako środki ochrony roślin w rolnictwie, zaś w przemyśle spożywczym jako środki konserwujące. Jednakże, niewłaściwe ich wykorzystanie w jakiejkolwiek dziedzinie skutkuje powstaniem oporności u drobnoustrojów chorobotwórczych, które mają bardzo duży wpływ na zdrowie ludzi i zwierząt, a także na środowisko. Antybiotyki stosowane są w celach terapeutycznych i profilaktycznych, ale również jako stymulatory wzrostu. W krajach Unii Europejskiej od dnia 1 stycznia 2006 roku obowiązuje bezwzględny zakaz stosowania monoenzyny, salinomycyny, awilomycyny, flawofosfolipolu oraz promotorów wzrostu w produkcji zwierząt.  Wiele bakterii chorobotwórczych bytujących w przewodzie pokarmowym zwierząt, poprzez materiał kałowy lub łańcuch pokarmowy może przedostać się do organizmu człowieka i stać się źródłem wielu problemów zdrowotnych. Mechanizm lekooporności jest na tyle złożony i trudny, iż dzisiejsza medycyna, pomimo dogłębnej wiedzy i zaawansowanych narzędzi nadal nie jest w stanie zapobiec temu zjawisku.

Teresa Skiba; Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu

 

Błonnik pokarmowy nazywany jest również włóknem pokarmowym. Stanowi kompleks niejednorodnych związków, które są pozostałością ścian komórkowych roślin. Są oporne na działanie enzymów trawiennych przewodu pokarmowego. Ulegają częściowemu lub całkowitemu rozkładowi pod wpływem enzymów bakterii bytujących w okrężnicy. Charakteryzuje się małą wartością energetyczną, jego 1 g dostarcza zaledwie 2 kcal. Z tego względu przez długi czas uznawany był jedynie za substancję balastową, konieczną jedynie dla prawidłowego trawienia. Głównymi komponentami błonnika pokarmowego są: celuloza, hemicelulozy, ligniny i pektyny. Odrębny komponent błonnika o budowie podobnej do hemiceluloz, lecz jednak bardziej rozgałęzionej, stanowią polisacharydy roślin morskich (alginiany, agar, karageny) oraz gumy i śluzy roślinne pozyskiwane z drzew, nasion lub glonów. Związki te z reguły są rozpuszczalne w wodzie i wykorzystywane w przemyśle spożywczym jako emulgatoruy, substancje zagęszczające, stabilizatory.  Pektyny, trzecia grupa polisacharydów niecelulozowych rozpuszczalnych w wodzie, są polimerami kwasu galakturonowego wykazującymi zdolność wiązania wody, żelowania i pęcznienia, w stopniu zależnym od ich metylacji. Wraz z rozwojem przetwórstwa żywności pojawiły się nowe związki, które mogą wykazywać fizjologiczne funkcje klasycznych składników włókna pokarmowego. Są to polisacharydy syntetyczne i zmienione technologicznie. Głównym przedstawicielem drugiego z wymienionych terminów jest skrobia oporna, ale mieszczą się w niej również inne związki, które są oporne na trawienie w przewodzie pokarmowym człowieka. Określenie błonnika pokarmowego rozszerzyło się i obejmuje teraz także oligosacharydy, które mają właściwości podobne do frakcji rozpuszczalnych i opornych skrobi, a więc wspomagają i zakańczają trawienie enzymatyczne w jelicie cienkim. Niektóre z tych związków są prebiotykami czyli substancjami stymulującymi prawidłowy rozwój flory bakteryjnej w przewodzie pokarmowym. Warto zwrócić szczególną uwagę na systematykę nazewnictwa: włókno surowe to celuloza i lignina; błonnik pokarmowy to pektyny, hemiceluloza, śluzy, gumy i kleje.  Wyróżniamy dwa rodzaje błonnika pokarmowego – rozpuszczalny oraz nierozpuszczalny w wodzie.

© 2020 Pro Agricola dom wydawniczy

Wykryto AdBlocka

 

Utrzymanie tej strony jest możliwe dzięki przychodom z reklam.
Aby móc dalej przeglądać tę stronę, prosimy o wyłączenie AdBlocka.