Archiwum

Iwona Pijarska-Bińskowska, Agnieszka Boruta

W hodowli i chowie indyków mamy do czynienia z wieloma jednostkami chorobowymi tła zakaźnego. Nie sposób omówić w jednym opracowaniu wszystkie z nich. W niniejszym artykule szerzej zostaną omówione wybrane, typowe dla tego gatunku ptaków, schorzenia.
Spośród wirusowych chorób indyków wymienić należy stanowiące ciągle aktualny problem chorobę Mareka oraz zapalenie nosa i tchawicy. Są one szczególnie niebezpieczne, ponieważ ich występowanie przyczynia się do ogromnych strat w drobiarstwie, a zakażone stada są eliminowane z produkcji.
Czynnikiem etiologicznym choroby Mareka jest herpeswirus ptasi należący do rodziny Herpesviridae. Występuje on przeważnie w postaci związanej z komórką, ponieważ jego kwas DNA jest zintegrowany z DNA gospodarza. Zakażenie wirusem MD przenosi się głównie droga poziomą, a jego źródłem są ptaki chore. Cząstki wirusa występują w brodawkach piór, skąd wraz ze złuszczającym się nabłonkiem, cząstkami kurzu dostają się do środowiska i do układu oddechowego ptaków. Następnie przedostaje się on do śledziony, grasicy, bursy Fabrycjusza i innych. Rolę w ich transporcie po organizmie odgrywają makrofagi. We krwi krążą zakażone limfocyty. Dochodzi do trwałej wiremii, co jest charakterystyczne dla tej choroby. Cykl: zakażenie, replikacja i rozprzestrzenianie wirusa zjadliwego ma miejsce zarówno u ptaków szczepionych, jak i nieszczepionych. Jest to niezwykle istotne, ponieważ dowodzi, że ptaki szczepione przeciw chorobie Mareka także mogą być nosicielami i siewcami wirusa zjadliwego. Największą wrażliwością na zakażenie odznaczają się kury i indyki; ptaki młode, do 6. tygodnia życia. Niemniej infekcja możliwa jest także u osobników starszych, między 12. a 24. tygodnie życia.

Zaloguj się, aby zobaczyć.