Anna Wilkanowska

Uniwersytet w Molise, Włochy

 

Produkcja drobiarska jest obecnie najintensywniej rozwijającą się gałęzią produkcji zwierzęcej w Polsce. Ptaki utrzymuje się zasadniczo w dwóch głównych przemysłowych systemach chowu, a mianowicie klatkowym oraz podłogowym. Oprócz tego wyróżnia się także chów wolnowybiegowy. Jest to najstarszy system chowu drobiu, zarówno nieśnego jak i rzeźnego, najpopularniejszy w niewielkich, rodzinnych gospodarstwach wiejskich. System ten, zwłaszcza, w porównaniu do drobiarskiej produkcji wielkotowarowej ma szeroki wachlarz zalet. Jednakże nie można pominąć problemów jakie ze sobą niesie, bo jak każdy z wymienionych systemów, również chów wolno wybiegowy ma wady, o których będzie mowa w dalszej części artykułu.

                Popularność systemu gwarantującego ptakom dostęp do wybiegu jest różna w różnych zakątkach świata. Na przykład, we Francji udział na rynku mięsa pochodzącego z systemu o niskiej intensywności, jakim jest Label Rouge, sięga 30%. Produkcja mięsa w tym systemie opiera się na hodowli ptaków, których wolniejszy wzrost pozwala na harmonijny rozwój organów, mięśni i kości. W Polsce zastosowanie alternatywnych dla intensywnego systemów chowu na dużą skalę produkcji jest marginalne. Aczkolwiek rosnące w ostatnich latach zainteresowanie społeczeństwa dobrostanem zwierząt, przyczyniło się do tego, że coraz częściej konsumenci sięgają po produkty pochodzące od zwierząt utrzymywanych w systemie dającym zwierzętom możliwość ekspresji naturalnych zachowań. Doskonałym przykładem jest system ekologiczny, stanowiący alternatywę dla konwencjonalnych metod utrzymania drobiu. Warunki ekologiczne pozwalają na zwiększenie ruchliwości ptaków, korzystny rozwój masy mięśniowej i redukcję tłuszczu. Same ptaki są spokojniejsze i mniej wrażliwe na czynniki stresogenne. Ponadto, jednym z założeń chowu ekologicznego kurcząt jest osiąganie wartościowego mięsa w czasie dłuższym niż w intensywnej produkcji kurcząt typu brojler. Przedłużony co najmniej do 81 dni okres odchowu kurcząt rzeźnych w warunkach wysokiego dobrostanu, jest próbą powrotu do natury.

                W systemach chowu, w których wykorzystuje się wybieg, przy wyborze zwierząt pierwszeństwo należy dać rasom długowiecznym, odpornym na choroby, dobrze przystosowanym do panujących w danym miejscu warunków klimatycznych i glebowych oraz zasobów paszowych. O ile w systemie intensywnym wykorzystuje się wysokowydajne rasy szybkorosnące, o tyle w systemie ekstensywnym królują rasy wolnorosnące. Wykazano, że w porównaniu z szybko rosnącymi ptakami, te wolniej przyrastające cechują się mniejszą wydajnością rzeźną, ale z drugiej strony wyróżniają się wyższym odsetkiem przeżycia (do 65 dnia). Ponadto, wolniej rosnące rasy, częściej wykorzystywane w chowie wolnowybiegowym, mają mniej problemów ze schorzeniami kończyn i stawów skokowych niż szybko-rosnące rasy.

Dostęp do wszystkich artykułów archiwalnych znajdujących się na naszym portalu jest możliwy po wykupieniu prenumeraty czasopisma.

Zaloguj się, aby zobaczyć.