Archiwum
Czarna główka – choroba pasożytnicza indyków
Pierwszy odnotowany przypadek histomonozy w Stanach Zjednoczonych miał miejsce w Rhode Island w 1893 roku. Prawdopodobnie pasożyt wywołujący chorobę dotarł do USA już dekadę wcześniej wraz z importowanymi bażantami. Następnie choroba rozprzestrzeniła się na całe Stany Zjednoczone, pustosząc stada indyków. Wówczas pogłowie indyków spadło z 11 milionów ptaków (dane z 1890 roku) do średnio 3,7 miliona indyków rocznie w okresie 1910-1920. W latach 60. XX wieku dopuszczono do użytku leki przeciw histomonozie, co doprowadziło do znacznego zmniejszenia śmiertelności wśród indyków. Ostatecznie, leki opracowane w celu leczenia histomonadozy zostały zakazane (McDougald 2005). Histomonas meleagridis, beztlenowy pasożyt pierwotniaczy z rzędu Trichomonadida, jest czynnikiem wywołującym histomonozę, czyli zakaźne zapalenie jelit ślepych i wątroby (choroba znana również pod nazwą: czarna główka). Cechą charakterystyczną pierwotniaka jest różnorodność form, w jakich może występować. Znane są 3 jego postacie: głodowa (w żywicielu pośrednim Heterakis gallinarum), pełzakowata oraz rzęskowa (Stępkowski i Zarzycki 1977). Postać głodowa odgrywa główną rolę w występowaniu i pojawianiu się choroby. Związana jest z żywicielem pośrednim.
Pozostało 90% tekstu
Artykuł został opublikowany w Indyku Polskim 1/2022 (78). Kup to e-wydanie (20,00 zł) TUTAJ.
Czas realizacji zamówienia: do 2 dni roboczych
