Archiwum
Kolejna sesja Akademii Indyka za nami
Piotr Lisiecki
Spotkania w ramach Akademii Indyka odbywają się co kwartał w dwóch rejonach Polski charakteryzujących się najwyższym pogłowiem indyków – w zachodniej części Polski oraz w rejonie Warmii i Mazur. Tym razem zjazdy miały miejsce w Opalenicy(24. lutego) oraz w Iławie (26. lutego). Nasza redakcja miała okazję uczestniczyć w spotkaniu w Iławie. Na obydwu spotkaniach frekwencja dopisała, co oznacza, że pomysłodawcy Akademii Indyka trafili w potrzeby środowiska. Słuchacze to nie tylko hodowcy, ale również przedstawiciele weterynarii, żywieniowców i szeroko rozumianej obsługi drobiarstwa.
W czasie jednego, dobrze zagospodarowanego dnia wysłuchaliśmy wielu bardzo przydatnych wykładów, wygłoszonych przez praktyków. Większość prelegentów mam przyjemność znać osobiście, widziałem w działaniu na fermie i mogę potwierdzić, że to świetni fachowcy. Takimi zawodowcami są na pewno Nico Buddiger czy Henry Kanters. P. Kanters wystąpił w zastępstwie Petera Gruhla również dobrze znanego polskim hodowcom współpracującym z Hybrid lub Grelavi. To był jeden z tych wykładów, które w naszej Redakcji najwyżej cenimy. Dużo praktycznych uwag i zaleceń, które hodowcy mogą sami wdrożyć.
Wystąpienia inaugurujące sesję wygłosili panowie Witold Obidziński (dyrektor generalny De Heus) i Jean Claude Dallé. Przy tej okazji dowiedzieliśmy się kilku biznesowych nowości z „centrali” Hendrix Genetics Turkey Business, takich jak sfinalizowanie umowy z Ag Forte (USA).
Bardzo ciekawie wypadła prezentacja doktora Michiela Hagenaara, weterynarza z Holandii. Ciekawe było nawet nie tyle samo omawiane zagadnie – Zdrowie jelit indyków – bo to jest poruszane dosyć często. Ciekawy jest model biznesowy lecznicy, którą prowadzi dr Hagenaar. To niemal „fabryka weterynaryjna” zatrudniająca 31 weterynarzy różnych specjalności, w tym 8 specjalistów od drobiu. Zlokalizowana jest w Holandii, ale blisko granicy z Niemcami i obsługuje klientów w obu krajach. Czy taka będzie przyszłość lecznic w Polsce?
Z wykładu Nico Buddigera zapadło mi w pamięci jedno, żartobliwie rzucone zdanie: „Jeśli usłyszycie, że odchodzę z pracy, to miejcie się na baczności!” W ten sposób p. Buddiger uświadomił nam, że jego dzisiejsza praca hodowlana przyniesie rezultaty dopiero po 4 latach. Śpieszę uspokoić naszych Czytelników: Nico Buddiger pozostaje na swoim stanowisku niezmiennie od lat.
O innym istotnym zagadnieniu wykład wygłosił Juan Carlos Lopez. Wprawdzie tytuł „Jakość piskląt indyczych” mógł zapowiadać niemal wszystko, usłyszeliśmy bardzo przystępnie wyłożone tajniki wylęgarni. Ponieważ ze względów technologicznych i bioasekuracji wylęgarnie, to najbardziej niedostępne dla zwiedzania ogniwo w łańcuchu produkcji indyka, hodowcy mówią o tych zakładach tylko źle lub wcale. Jak dostaną zdrowe pisklęta, to właściwie nie ma o czym mówić, dopiero jak są kłopoty … Tymczasem dowiedzieliśmy się z prezentacji, że w zakresie inkubacji i wylęgu trwa wciąż intensywna praca badawcza. Dla przykładu pracuje się nad zagadnieniem wpływu niejednakowego przewodnictwa ciepła skorupy jaj różnych odmian indyków na jakość piskląt. P. Juan Carlos Lopez przytoczył wyniki badań z 2011 roku (Oviedo-Rondon i Wineland) w których przebadano 3 różne odmiany piskląt indyków pod kątem właściwej temperatury inkubacji. Konkluzja była taka, że różna przewodność cieplna skorup wymusza różne temperatury inkubacji, by uzyskać właściwą temperaturę zarodków. Indywidualny hodowca nie ma oczywiście na to zagadnienie żadnego wpływu, ale intrygujący jest fakt, jak daleko idą prace badawcze nad jakością wylęgów.
Wystąpienie podsumowujące zjazd Akademii Indyka wygłosił p. Michał Szafryna z De Heus. Choć było to ostatnie wystąpienie przed obiadem, co zawsze wywołuje u uczestników pewną nerwowość, wysłuchaliśmy z zaciekawieniem tego podsumowania. Podkreślenia wymaga fakt, że p. Szafryna znalazł naprawdę najważniejsze tezy z całego dnia wykładów i elegancko nie akcentował roli swojej firmy w organizacji Akademii Indyka. Gratulujemy udanej inicjatywy i czekamy na kolejny zjazd.
