Tomasz Piskier; Katedra Agrobiotechnologii Politechniki Koszalińskiej
Kukurydza jest jedną z niewielu roślin charakteryzujących się tak dużym spektrum sposobów jej wykorzystania. Ziarno powszechnie stosowane jest w przemyśle spożywczym i spirytusowym. Najważniejsze jednak znaczenie ma jego wykorzystanie w produkcji zwierzęcej. Stosujemy zarówno ziarno suche jak i sporządzone z niego kiszonki. Możemy również wykorzystywać kiszonki typu CCM oraz kiszonki z całych roślin. Analizując produkcję bydła zarówno mlecznego jak i mięsnego jednoznacznie stwierdzamy, że kiszonka z kukurydzy stanowi nieodzowny element żywienia tych zwierząt. Przemawia za tym stosunkowa łatwość produkcji, relatywnie wyrównane w latach plonowanie oraz wartość pokarmowa paszy. Produkcja sianokiszonek z trwałych użytków zielonych okazuje się mało rentowna, co w połączeniu z bardzo wyraźną zmiennością poziomu plonowania łąk skłania nas do coraz większego zainteresowania uprawą kukurydzy. Dodatkowym argumentem przemawiającym za powszechną uprawą kukurydzy jest jej dobra odporność na uprawę w monokulturze oraz dobre wykorzystanie nawozów naturalnych, takich jak obornik i gnojowica. Szczególnie obecnie w dobie szalejących cen nawozów mineralnych, cecha ta okazuje się przydatna. Rozważyć oczywiście należy bardzo poważnie zagadnienie wprowadzenia obornika pod inne cenniejsze rośliny płodozmianu – temat ten wymaga jednak odrębnego potraktowania. Powszechne technologie uprawy kukurydzyPowszechnie stosuje się dwa kierunki produkcji kukurydzy. Gospodarstwa bezinwentarzowe produkują głównie kukurydzę z przeznaczeniem na ziarno, a produkcja kukurydzy kiszonkowej np. na biogaz jest marginalna. Gospodarstwa hodowlane nastawione są natomiast niemal wyłącznie na produkcję kukurydzy kiszonkowej. Oczywiście w latach dobrego urodzaju i wysokich plonów biomasy często podczas żniw podejmowana jest decyzja o opóźnieniu zbioru części pól i przeznaczeniu kukurydzy na ziarno.
