Strefa Drób

Hodowca Drobiu 1/2016

Zakaźne zapalenie nosa i tchawicy

Bartosz Korytkowski`

Bydgoszcz

 

Choroby wirusowe drobiu stanowią ciągle bardzo duży problem. Te jednostki chorobowe w konsekwencji mogą powodować duże ekonomiczne straty.

Do najważniejszych wirusowych chorób drobiu związanych z układem oddechowym możemy zaliczyć m.in.:

             zakaźne zapalenie oskrzeli,

             pomór rzekomy,

             syndrom dużej głowy (SHS),

             zakaźne zapalenie nosa i tchawicy indyków (Turkey Rhinotracheitis – TRT) wywołane przez pneumowirus z rodzaju Paramyxowirus.

                Zakażenia pneumowirusami ptaków APV obejmują dwa ważne syndromy oddechowe, na które chorują różne gatunki ptaków. Jednakże we wszystkich tych przypadkach wykazują one dość podobne, zarówno objawy kliniczne, jak i zmiany anatomopatologiczne. Tymi zakażeniami są wymienione wyżej:

             zapalenie nosa i tchawicy (TRT) indyków,

             syndrom wielkiej (dużej) głowy (SHS) kurcząt.

                Począwszy od drugiej połowy lat siedemdziesiątych XX wieku (wówczas to po raz pierwszy opisano zakaźne zapalenie nosa i tchawicy indyków w RPA) choroba ta bardzo szybko rozprzestrzeniła się w wielu krajach Europy, powodując tym samym duże straty w chowie indyków zarówno rzeźnych jak i reprodukcyjnych. Następnie w połowie lat osiemdziesiątych ta jednostka chorobowa wyrządziła poważne straty w chowie indyków w Wielkiej Brytanii. Także odnotowano duże straty ekonomiczne we Francji (jednakże były one głównie u kur, gdzie choroba przebiegała jako syndrom obrzęku głowy). Kolejnymi krajami które doświadczały tychże strat były m.in. Niemcy, Hiszpania, Włochy. Przez wiele lat kraje takie jak: USA i Kanada uważane były za kraje wolne od tego wirusa. Jednak w 1996 roku w stanie Kolorado wyizolowano w przypadku choroby przypominającej TRT wirusa i nazwano go izolatem Kolorado. W naszym kraju po raz pierwszy zakaźne zapalenie nosa i tchawicy stwierdzono w 1992 roku jako wzrastającą liczbę zachorowań o ciężkim przebiegu w stadach indyków rzeźnych.

Dostęp do wszystkich artykułów archiwalnych znajdujących się na naszym portalu jest możliwy po wykupieniu prenumeraty czasopisma.

Taniny fitogeniczne związki bioaktywne

Mariusz Pietras, Tadeusz Barowicz

IZ-PIB w Krakowie

 

Pasze stanowią dla zwierząt, w tym drobiu, źródło niezbędnych składników odżywczych: energii, białka, pierwiastków mineralnych i witamin. Równocześnie mogą być nośnikami takich składników niepożądanych lub nawet szkodliwych, jak np. substancje antyodżywcze, toksyny grzybowe, pozostałości antybiotyków paszowych czy metale ciężkie.

              Większość tzw. substancji antyżywieniowych to naturalne związki chemiczne, które występują w przyrodzie, również w paszach i przy niewielkim spożyciu nie tylko nie są szkodliwe, ale spełniają również ważne i pożyteczne funkcje życiowe. Nadmierna jednak podaż substancji antyżywieniowych w paszach, czy też niewłaściwa kompozycja dawek z udziałem pasz o wysokiej zawartości takich substancji może niekorzystnie wpływać na stan zdrowia oraz produkcyjność zwierząt, a przez kumulację tych substancji w tkankach zwierząt może również pogarszać jakość produktów spożywczych, pochodzenia zwierzęcego. Pokutuje pogląd, że są one w paszy niepożądane i trzeba je eliminować. Czy naprawdę?

Znaczenie substancji antyodżywczych

W roślinach pełnią funkcje podporowe oraz obronne. Funkcje podporowe spełniają związki o strukturze włóknistej i kleistej, które nadają roślinom formę i kształt, czyniąc je odpornymi na warunki otoczenia. Natomiast liczna grupa roślinnych substancji obronnych spełnia funkcje obronne przed zwierzętami, grzybami, bakteriami i wirusami.

                Związki fenolowe to duża i zróżnicowana grupa związków chemicznych, spełniająca w organizmie rośliny funkcję obronną. Fenole, obok pożytecznych cech, wykazują również właściwości antyodżywcze. Niektóre pochodne flawonów i izoflawonów u zwierząt przeżuwających mają działanie estrogenne. Charakterystycznie cierpki smak substancji fenolowych powoduje unikanie przez drób np. ziaren sorga. Wiele połączeń fenolowych występujących w roślinach korzystnie działa na organizm jako biostymulatory oraz wychwytywacze wolnych rodników (antyoksydanty).

Dostęp do wszystkich artykułów archiwalnych znajdujących się na naszym portalu jest możliwy po wykupieniu prenumeraty czasopisma.

Międzynarodowe targi hodowlane SPACE 2015

Redakcja

 

W północno-zachodniej części Francji – w Rennes, w dniach od 15 do 18 września 2015 roku, po raz kolejny odbyły się Targi hodowlane SPACE. Z roku na rok organizatorzy cieszą się coraz większym zainteresowaniem. W XXIX edycji uczestniczyło 106 226 osób, z czego 15 042 to obcokrajowcy pochodzący ze 128 krajów. W tym roku został pobity rekord liczby wystawców – swoją ofertę zaprezentowało 1449 firm. Na uwagę zasługuję fakt, że blisko 200 z nich pojawiło się tam poraz pierwszy. Na Targach SPACE 2015 swe produkty branżowe przedstawiło 494 firm zagranicznych, w tym także z Polski, m.in.: ARKOP, AVITA i P.F.O. VETOS-FARMA SP. Z O.O. Dzięki Targom SPACE, zarówno wystawcy jak i hodowcy zwierząt, mieli możliwość w przyjaznej atmosferze spotkać się i przedyskutować tematy odnoszące się do produkcji zwierzęcej.

Wpływ interakcji składników pokarmowych na wykorzystanie aminokwasów przez drób

Alina Rachwał

Poznań

 

Białko jest składnikiem pokarmowym niezbędnym do budowy nowych tkanek ciała i do produkcji jaj. Spełnia poważną rolę w regulowaniu ciśnienia osmotycznego w komórkach i płynach ustrojowych. Hemoglobina – złożone białko znajdujące się we krwi – łatwo łączy się z tlenem i zaopatruje w ten składnik wszystkie tkanki. Obecne we krwi lipoproteidy biorą udział w przenoszeniu tłuszczów oraz witamin rozpuszczalnych w tłuszczach. Białka wchodzą w skład wszystkich komórek zwierzęcych. W tkankach ciała kury stanowią one okolo 21%, w treści świeżego jaja – około 12%, a w piórach – nawet około 50%.

Rynek drobiowy w Polsce na tle UE

 

Branża drobiarska należy do najbardziej dynamicznie rozwijających się gałęzi sektora przemysłu mięsnego w Polsce. Intensywny wzrost produkcji drobiu, wynika między innymi z postępu technologicznego, który nastąpił dzięki transformacji drobnotowarowych gospodarstw drobiowych do wyspecjalizowanych ferm przemysłowych, wysokiej jakości mięsa drobiowego i stosunkowo niskiej ceny w stosunku do pozostałych gatunków mięsa (Kozioł i Krzywoń 2014).

Produkcja mięsa

Wyniki dotyczące krajowej produkcji mięsa drobiowego na tle pozostałych gatunków mięs (wieprzowego, wołowego i cielęcego) na przełomie lat 2009-2014 przedstawiono na rysunku 1. W Polsce w 2014 roku dominowała produkcja mięsa drobiowego (2669,3 tys. ton), w mniejszym stopniu mięsa wieprzowego (2310,8 tys. ton). W odniesieniu do wołowiny i cielęciny, wysokość produkcji jest ponad 3-krotnie niższa w porównaniu do mięsa drobiowego, kształtując się na poziomie 834,3 tys. ton. W ostatnich latach obserwowany jest wzrost produkcji mięsa drobiowego. W 2009 roku wyprodukowano 1782,6 tys. ton mięsa drobiowego, z kolei 5 lat później poziom produkcji wzrósł o 49,7% wynosząc 2669,3 tys. ton. Produkcja mięsa wieprzowego w 2014 roku kształtowała się na poziomie 2310,8 tys. ton. Niewielki wzrost produkcji odnotowano w porównaniu do lat 2009, 2012 i 2013, wynosząc odpowiednio 5,0% (2201,7 tys. ton), 4,0% (2221,8 tys. ton) i 12,2% (2059,1 tys. ton). Natomiast nieco niższy poziom produkcji wykazano w stosunku do lat 2010 i 2011, wynosząc odpowiednio 3,4% (2388,2 tys. ton) i 4,1% (2405,1 tys. ton).

Dostęp do wszystkich artykułów archiwalnych znajdujących się na naszym portalu jest możliwy po wykupieniu prenumeraty czasopisma.

Preparaty stosowane na ściółkę w celu poprawy jej jakości

Bartosz Korytkowski

Bydgoszcz

 

Wybór właściwego rodzaju ściółki związany jest z kształtującym się w pomieszczeniu inwentarskim mikroklimatem a także ze zdrowiem ptaków, co bezpośrednio przekłada się na wzrost ekonomiczny i opłacalność produkcji.

Najbardziej popularnym rodzajem chowu jest chów na głębokiej ściółce co związane jest z niskim kosztem urządzenia kurnika a także zapewnieniem ptakom możliwie najbardziej naturalnych warunków bytowania. Minusem tego systemu jest bezpośredni kontakt ptaków z ich własnymi odchodami, co może przyczyniać się do przenoszenia chorób. Wybór prawidłowego materiału przeznaczonego na ściółkę uzależniony jest od: rodzaju produkcji, wartości użytkowej materiału, kosztu czy dostępności tego materiału. Rodzaje stosowanego materiału przy wyścielaniu takich pomieszczeń to:

             wióry drzewne – wśród których wyróżnić możemy wióry pochodzące prosto z tartaku jak i te specjalnie na ten cel przygotowane. Pierwszy rodzaj to ściółka, która może posiadać zanieczyszczenia, drugi rodzaj ściółki to produkt wolny od grzybów i pleśni, zdecydowanie bardziej zalecany przy stosowaniu w kurniku. Wióry drzewne posiadają bardzo dobrą chłonność (20 kg takiej ściółki może wchłonąć do 350 litrów wody) oraz dodatkowo neutralizują zapach amoniaku. Po przekompostowaniu mogą stanowić cenny nawóz. Zazwyczaj ściółka tego rodzaju nie pyli się, jednak w przypadku niektórych jej typów może dochodzić do powstawania źródeł kurzu, w szczególności w wysokiej temperaturze i niskiej wilgotności.

             słoma – uznawana za najlepszy materiał ściółkowy, najbardziej nadaje się słoma pszeniczna, mniej słoma zbożowa, Nie nadaje się natomiast słoma rzepakowa (zbyt twarda). Największą wodochłonnością charakteryzuje się słoma cięta lub gnieciona, znacznie mniejszą słoma długa. Jest to surowiec o dobrych właściwościach izolacyjnych i nawozowych. Jej dodatkową zaletą jest możliwość grzebania w niej przez ptaki, poszukujące np. ziaren zbóż wysypanych na ściółkę.

                Pozostałe surowce takie jak plewy i strąki nie nadają się do bezpośredniego zastosowania jako ściółka, głównie ze względu na słabe zdolności absorbowania wody, mogą one natomiast stanowić dodatek do ściółki z trocin. Pomimo bardzo dobrych właściwości higroskopowych torf również nie jest uznawany za podłoże doskonałe. Głównymi minusami są tu duże zawartości brudnego pyłu, powodującego zapylenie pomieszczenia oraz łatwość zbrylania się torfu w jedną masę, brak możliwości grzebania w nim przez ptaki itp.

Dostęp do wszystkich artykułów archiwalnych znajdujących się na naszym portalu jest możliwy po wykupieniu prenumeraty czasopisma.

Fermowy chów bażantów część 1

Henryk Maciołek, Monika Białek

SITR Piotrków Tryb.

 

Badania odnalezionych skamielin pozwalają przypuszczać, że bażant (Phasianus colchicus) od zarania dziejów zamieszkiwał w warunkach klimatu kontynentalnego azjatyckiego, zaś największą powszechnością jego bytowania cieszyły się obszary klimatów: wysokogórskiego, nadmorskiego i umiarkowanego.

Ochrona zasobów genetycznych drobiu w Polsce

Katarzyna Łagowska, Marcin Różewicz

Instytut Bioinżynierii i Hodowli Zwierząt, UPH Siedlce

 

Stale rosnący popyt na produkty pochodzenia zwierzęcego wymaga intensywnej selekcji zwierząt gospodarskich pod kątem wyników produkcyjnych. Z tego powodu stare, rodzime rasy drobiu są wypierane przez wysokoprodukcyjne mieszańce towarowe. Jednak zapewnienie stałej i stabilnej bazy genetycznej jest niezbędne dla rozwoju tego sektora produkcji. Z tego powodu w Polsce 25 kwietnia 2012 roku została przyjęta „Strategia zrównoważonego rozwoju wsi, rolnictwa i rybactwa na lata 2012-2020” (Uchwała nr 163 Rady Ministrów, z dnia 9 listopada 2012), do której celów należy m.in. zapewnienie bezpieczeństwa żywnościowego poprzez optymalizację bazy genetycznej produkcji roślinnej, zwierzęcej i rybackiej.

Krajowa Strategia Zrównoważonego Użytkowania i Ochrony Zasobów Genetycznych Zwierząt Gospodarskich

W 1992 r. w Rio de Janeiro została przyjęta przez Organizację Narodów Zjednoczonych (FAO) i ratyfikowana przez 194 kraje, w tym Polskę, Konwencja o różnorodności biologicznej. Zapoczątkowała ona międzynarodowe starania na rzecz ochrony różnorodności biologicznej w rolnictwie. Koordynacja tych działań realizowana była poprzez program Światowej Strategii Zachowania Zasobów Genetycznych Zwierząt Gospodarskich, po czym na jej podstawie utworzono Raport o Stanie Zasobów Genetycznych Zwierząt na Świecie. W oparciu o zawarte w nim informację powstał Światowy Plan Działań na rzecz Ochrony Zasobów Genetycznych Zwierząt, który został przyjęty przez społeczność międzynarodową. Obejmuje on działania mające na celu poznanie zasobów genetycznych zwierząt gospodarskich oraz ich zrównoważone użytkowanie, rozwój i ochronę.

                W Polsce w 2013 roku, na zlecenie Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, została opracowana Krajowa Strategia Zrównoważonego Użytkowania i Ochrony Zasobów Genetycznych Zwierząt Gospodarskich. Powstała ona w ramach programu „Ochrona i zarządzanie krajowymi zasobami genetycznymi zwierząt gospodarskich na lata 2011–2015”. Krajowa Strategia jest spójna ze Strategią Zrównoważonego Rozwoju Wsi, Rolnictwa i Rybactwa na lata 2012-2020 i stanowi jej poszerzenie w sektorze produkcji zwierzęcej (Krupiński i in., 2013).

Dostęp do wszystkich artykułów archiwalnych znajdujących się na naszym portalu jest możliwy po wykupieniu prenumeraty czasopisma.

Jakość mikrobiologiczna mięsa drobiowego

Anna Wilkanowska

Uniwersytet w Molise

 

Analiza aktualnych preferencji konsumentów w odniesieniu do mięsa wskazuje, że poszukują oni produktów odznaczających się odpowiednią jakością tj. atrakcyjnych pod względem cech sensorycznych (smakowitość, soczystość, kruchość) oraz technologicznych (kolor, wodochłonność, odczyn mięsa). Ponadto stale rosnąca wiedza i świadomość konsumentów sprawiają, że coraz więcej uwagi zwracają oni na prozdrowotne cechy produktów żywnościowych, obejmujące m.in. ich małą kaloryczność, małą zawartość cholesterolu oraz obniżoną wartość stosunku wielonienasyconych kwasów tłuszczowych n-6 do n-3.

Dostęp do wszystkich artykułów archiwalnych znajdujących się na naszym portalu jest możliwy po wykupieniu prenumeraty czasopisma.

© 2020 Pro Agricola dom wydawniczy

Wykryto AdBlocka

 

Utrzymanie tej strony jest możliwe dzięki przychodom z reklam.
Aby móc dalej przeglądać tę stronę, prosimy o wyłączenie AdBlocka.