Strefa Bydło

Hodowca Bydła 9/2014

Hodowca Bydła 9/2014

Dariusz S. Minakowski
UWM Olsztyn

Postęp w zakresie pozyskiwania nowych odmian i mieszańców kukurydzy oraz stałe doskonalenie technologii jej uprawy, zbioru, konserwowania, wysoki plon i koncentracja energii (1JPM/kg sm) spowodował, że kukurydza stała się podstawową paszą energetyczną w żywieniu bydła. Dlatego w gospodarstwach specjalizujących się w produkcji mleka lub żywca wołowego kukurydza stanowi zazwyczaj podstawowe źródło energii w dawce pokarmowej dla bydła i jest rośliną o największym znaczeniu w produkcji pasz.

Wykorzystanie kukurydzy na paszę obejmuje produkcję kiszonki z całych roślin lub rozdrobnionych kolb wraz z ziarnem (CCM) a także zakiszanie gniecionego lub śrutowanego ziarna, względnie jego suszenie. W celu osiągnięcia wysokiej koncentracji energii w kiszonce z całych roślin stosuje się zbiór kukurydzy w technologii LKS (Liesch-Kolben-Schrot), czyli produkcję kiszonki tylko z części łodyg i liści oraz kolb z ziarnem. Produkcja kiszonki z kukurydzy w technologii LKS umożliwia podwyższenie wartości energetycznej uzyskanej paszy w wyniku podwyższenia koszenia roślin (60-80 cm, na ogół przy 4 kolanku pod kolbą). Dzięki temu uzyskuje się korzystną zmianę udziału ziarna w stosunku do masy łodyg i liści.

Zbiór kukurydzy w technologii LKS (przy podwyższonym koszeniu roślin) powoduje zmniejszenie całkowitego plonu biomasy z jednostki powierzchni uprawy. Uzyskuje się jednak wyższą wartość energetyczną kiszonki (wyższa zawartość skrobi i zredukowana zawartość włókna NDF i iNDF). Znajduje to swoje odzwierciedlenie we wzroście produkcji mleka z 1 t kiszonki, co jest szczególnie istotne w warunkach intensywnej produkcji mleka.

Z dotychczasowych badań wynika, że właściwy dobór odmian kukurydzy, przy zastosowaniu wymaganej agrotechniki w uprawie a także optymalny termin zbioru na kiszonkę, stanowią kluczowe czynniki, które mają wpływ nie tylko na ilość uzyskiwanej paszy, ale przede wszystkim decydują o jej wartości energetycznej. Zbioru całych roślin kukurydzy na kiszonkę dokonuje się kiedy ziarno osiąga dojrzałość woskową do pełnej (szklistą). W praktyce odnosi się to do określenia przebiegu „linii mlecznej” w ziarniakach na przekroju kolby (Fot. 1) Optymalna zawartość suchej masy w biomasie całych roślin w okresie zbioru powinna kształtować się na poziomie 30-35%.

37Fot. 1. Zbiór kukurydzy na kiszonkę z całych roślin następuje w okresie fizjologicznej dojrzałości ziarna, kiedy tzw. „linia mleczna” występuje na wysokości 1/2 do 2/3 od podstawy ziarniaka, co odpowiada 30-35% sm w całej biomasie

Szybki rozwój (wigor) roślin w początkowym okresie wegetacji, właściwie dobranych do określonych warunków glebowo-klimatycznych odmian mieszańcowych kukurydzy, wpływa korzystnie na potencjał plonowania. Mieszańce kukurydzy charakteryzujące się występowaniem zieloności liści i łodyg w okresie dojrzewania, określane mianem „stay green,” odznaczają się korzystnymi cechami pod kątem wymogów produkcji wartościowej kiszonki, a mianowicie:

  • części wegetatywne roślin są zielone w okresie fizjologicznej dojrzałości ziarna,
  • zwiększona odporność na występowanie grzybów toksyn. m.in. Fusarium (zgorzel podstawy łodyg, porażenie kolb i ziarna),
  • lepsze wykorzystanie potencjału roślin w procesie gromadzenia cukru w całej biomasie oraz skrobi w ziarnach,
  • ograniczenie ryzyka szybkiego osuszenia liści i łodyg w końcowym okresie wegetacji, dłuższy okres gotowości do zbioru (większe „okno żniwne”) całych roślin na kiszonkę.

Zwiększenie zawartości sm w kukurydzy (>35%), w przypadku opóźnienia terminu zbioru całych roślin na kiszonkę, związane jest najczęściej z wysychaniem łodyg i liści, zwiększeniem występowania mikroflory epifitycznej (grzyby, pleśnie), co powoduje w efekcie obniżenie jakości uzyskanej kiszonki (Tab. 1).

64Tab. 1. Użyteczność paszowa kukurydzy na kiszonkę, w zależności od zawartości sm w okresie zbioru

Jakość w tym wartość energetyczna kiszonki z kukurydzy uzależniona jest od następujących czynników:

  • doboru odmiany* z uwzględnieniem wczesności dojrzewania (FAO), w zależności od warunków klimatyczno-glebowych oraz kierunku wykorzystania (mieszańce ziarnowe, kiszonkowe lub ogólno-użytkowe przeznaczone do uprawy zarówno na ziarno jak i na kiszonkę),
  • jakości fitosanitarnej roślin (odporność odmianowa),
  • agrotechniki uprawy i zbioru,
  • występowania zielonych liści i łodyg w okresie fizjologicznej dojrzałości ziarna („stay green”),
  • optymalnego terminu zbioru (30-35% sm),
  • wysokiej strawności substancji organicznej (min. 75%) przy zachowaniu możliwie wysokiej strawności włókna NDF,
  • wysokiego udziału kolb i ziarna (45-57%), wysokiej zawartości skrobi (20-40%) w sm całej biomasy*,

––––––––––––––––––

* W nowych mieszańcach kukurydzy ważna jest każda część rośliny. Dotyczy to nie tylko udziału kolb i ziarna, ale również łodyg i liści, i ich strawności, które stanowią istotne źródło energii i stymulują funkcje żwacza. Udział ziarna waha się zazwyczaj w szerokich granicach od 20-60% sm kiszonki z całych roślin. Dodatkowe źródło energii stanowi frakcja lipidowa (olej) w ziarnie kukurydzy.

––––––––––––––––––

  • typu ziarna (Dent/Semident lub Flint/Semiflint),
  • bezwzględnego przestrzegania technologii produkcji,
  • zbioru roślin w okresie fizjologicznej dojrzałości ziarna, kiedy występuje „linia mleczna” na wysokości 1/2 do 2/3 od podstawy ziarniaka (30-35% sm),
  • ciągłego i krótkiego czasu załadunku silosu/pryzmy (1-3 dni),
  • zachowania optymalnej wysokości koszenia roślin w zależności od przyjętej technologii zbioru (12-20 cm lub znacznie wyżej, tak jak to ma miejsce w przypadku produkcji kiszonki LKS),
  • rozdrobnienia (0,8-2,0 cm) z niezbędnym mechanicznym naruszeniem struktury ziarniaków (gniecenie). Długość sieczki może być zwiększona w przypadku stosowania w żywieniu krów wozu paszowego o 1-3 mm, frezu wycinającego dodatkowo o 3-5 mm, niedoboru pasz włóknistych o 2 mm,
  • zastosowania dodatków bioinokulantów lub innych dodatków biologiczno- chemicznych,
  • prawidłowego zagęszczenia/ubicia zakiszanej masy surowca (silos, pryzma, rękaw),
  • odcięcia dostępu tlenu (dwie warstwy folii, rękaw lub worki foliowe),
  • prawidłowego wybierania kiszonki i eliminacji napowietrzania stosu kiszonki.

O wartości energetycznej kiszonki z kukurydzy decyduje udział i strawność węglowodanów niewłóknistych NFC (skrobia i cukry) oraz strukturalnych (włókno NDF) w zakiszanym surowcu (Tab. 2 i 3). Wpływają na to zarówno odmiana i warunki klimatyczno–glebowe w sezonie wegetacyjnym, stadium wegetacji roślin przy zbiorze, typ i plon ziarna oraz wysokość koszenia.

65Tab. 2. Węglowodany – główne źródło energii w kiszonce z kukurydzy

Udział kiszonki z kukurydzy w żywieniu bydła zależy m.in. od zawartości w niej sm i wartości energetycznej oraz udziału w dawce innych rodzajów pasz. Pasza ta może być stosowana jako podstawowe źródło energii nie tylko w żywieniu krów mlecznych, ale także jest wykorzystywana w żywieniu młodego bydła opasowego. Duża koncentracja łatwostrawnych węglowodanów oraz niska zawartość białka (Tab. 2) powoduje, że kukurydza stanowi typową paszę energetyczną (Tab. 4) o uniwersalnym znaczeniu w żywieniu bydła (kiszonka z całych roślin, LKS, kiszone wilgotne ziarno).

66Tab. 3. Strawność włókna NDF kiszonki z całych roślin kukurydzy w porównaniu do innych rodzajów kiszonek

Efektywne wykorzystanie składników energetycznych kiszonki z kukurydzy uzyskuje się pod warunkiem jej równoczesnego zastosowania w żywieniu bydła z kiszonką z traw lub z roślin motylkowatych o podwyższonej zawartości sm. Pasze te są źródłem białka i innych ważnych składników odżywczych oraz mają istotny wpływ na strukturę fizyczną dawki.

67Tab. 4. Koncentracja energii w kiszonce z kukurydzy w zależności od technologii zbioru i rodzaju surowca

Limitowanie udziału kukurydzy w żywieniu bydła do maksymalnego jej udziału w ilości 75% sm z pasz objętościowych w dawce, stanowi uzasadnioną fizjologicznie granicę. Liczne wyniki badań wskazują, że optymalne wykorzystanie składników pokarmowych z kukurydzy uzyskuje się przy udziale innych rodzajów pasz, zawierających niezbędne ilości związków azotowych oraz takich komponentów dawki, które korzystnie wpływają na jej strukturę fizyczną (sianokiszonka, siano a także sieczka ze słomy). Wysoka zawartość skrobi w kiszonce z kukurydzy, która charakteryzuje się wolniejszym rozkładem w żwaczu vs do ziarna innych zbóż oraz specyficzne właściwości produkcyjne tej paszy, uzasadniają wyjątkowe znaczenie kukurydzy w żywieniu bydła, jako paszy energetycznej, szczególnie w warunkach intensywnej produkcji mleka.

68Tab. 5. Przykładowy udział kiszonki z kukurydzy oraz sianokiszonki w dawce pokarmowej dla krów (Neb Guide, Univ. Nebraska 2007)

 

HB 9 2014

Ten artykuł pochodzi z magazynu Hodowca Bydła 9/2014

Kup prenumeratę

 

Wojciech Neja
Zakład Hodowli Bydła, Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy w Bydgoszczy

 

 

Brakowanie krów ze stada jest ważnym elementem pracy hodowlanej. W ten sposób usuwamy sztuki o obniżonej wartości użytkowej lub rozpłodowej. Zwierzęta ze stada możemy brakować z przyczyn ekonomicznych, czyli działając świadomie w celu podniesienia wartości hodowlanej i użytkowej stada lub z przyczyn biologicznych do których zaliczmy różnego rodzaju choroby, wypadki losowe, jałowość i inne przyczyny. Określenie powodów brakowania należy do trudnych decyzji, lecz musi je podejmować każdy hodowca była mlecznego.

 

Zdzisław Gliński
UP Lublin

 

Poznanie budowy układu immunologicznego oraz związanych z nim mechanizmów odpowiedzialnych za sprawne eliminowanie czynników zakaźnych, z jakimi kontaktuje się organizm stworzyło podstawy do opracowania nowych skutecznych metod zapobiegania i leczenia chorób zakaźnych wywołanych przez wirusy, bakterie i grzyby. Stało się więc możliwe, niekiedy bardzo selektywne, sterowanie układem odpornościowym, który jest zespołem bardzo precyzyjnych mechanizmów nadzorowanych przez różne populacje komórek układu immunologicznego i wydzielane przez nie mediatory.

 

Witold Podkówka
Uniwersytet Technologiczno-Przyrodniczy w Bydgoszczy im J. J. Śniadeckich

W chowie fermowym bydła, trzody chlewnej i innych zwierząt zamiast tradycyjnego obornika, otrzymuje się gnojowicę, która cechuje się innymi właściwościami fizycznymi i chemicznymi. Jest to mieszanina kału, moczu, resztek paszy oraz wody używanej do mycia pomieszczeń inwentarskich.

Gnojowica substrat nawozów naturalnych

Głównymi składnikami gnojowicy o znaczeniu nawozowym to są: azot (N), fosfor (P), potas (K), a także wapń (Ca), magnez (Mg) i mikrolementy, jak również substancję organiczną.
Ważnym wskaźnikiem jakości gnojowicy jest rozcieńczenie. Gnojowica gęsta przy zawartości 6-8% suchej masy, cechuje się małym udziałem wody, której udział w stosunku do ilości odchodów jest nie większy niż 20%. Maćkowiak (2003) podaje, że udział wody w gnojowicy nie powinien być większy niż 10 litrów w przeliczeniu na 1 JPD na dobę. Gnojowica rozcieńczona zawiera od 3 do 6% suchej masy, zaś bardzo rozcieńczona – poniżej 3% suchej masy. Duży udział wody w gnojowicy jest niecelowy, bowiem zwiększa jej objętość i podraża koszty magazynowania, transportu i stosowania.
Ilość gnojowicy w przemysłowym chowie bydła i trzody chlewnej jest zróżnicowana i zależy od technologii utrzymania zwierząt, sposobu mycia stanowisk, techniki zgarniania gnojowicy ze stanowiska. W tabeli 1 podano ilość gnojowicy i składników mineralnych produkowanych z jednego stanowiska rocznie w gospodarstwach wielkotowarowych.

14Tab. 1. Ilość gnojowicy oraz podstawowych składników pozyskiwana z jednego stanowiska w ciągu roku z fermy bydła lub trzody chlewnej (Jadczyszyn, 2009)

W chowie bydła z jednego stanowiska w ciągu roku uzyskuje się 7,5-21,0 m3 gnojowicy, zaś w chowie trzody chlewnej 1,2-6,0 m3 Gnojowica może zawierać piasek, żwir, jak również trociny. Charakteryzuje się odczynem o pH 6,5-7,9. Gęstość właściwa 0,9-1,6 g/cm3. Praktycznie 1 m3 gnojowicy waży 1 t. Zamarza przy temperaturze –2°C, zwiększa wówczas objętość o 11-12%. Przy magazynowaniu ulega rozwarstwieniu. Do czasu wywożenia jej na pole, jest magazynowana w specjalnych zbiornikach, których wielkość jest uzależniona od obsady inwentarza i częstotliwości ich opróżniania. Zasady gospodarki gnojowicą są podane w ustawie o nawozach i nawożeniu, które są spójne z wymaganiami UE. Wykorzystując gnojowicę do nawożenia pól, należy przestrzegać przepisów dotyczących terminów wywożenia na pole i wielkości dawek (Dz U. 2000 r., Nr 89, poz 991 wraz z poźniejszymi rozporządzeniami Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 1 czerwca 2001., Dz. U., Nr 60. poz., 615 i 616.

W czasie magazynowania gnojowicy zachodzą procesy chemiczne i mikrobiologiczne, które powodują takie zjawiska, jak rozwarstwianie, sedymentacja, wzrost objętości. Tworzy się kożuch, który zawiera około 18% suchej masy. Średnio 50% azotu występuje w formie rozpuszczalnej w wodzie, zaś 40% to azot amonowy. Stosunek C:N wynosi średnio 6,8:1,0. Zmiany te powodują, że magazynowana gnojowica w zbiorniku, stwarza określone trudności przy jej wybieraniu. Zachodzi konieczność dokładnego wymieszania przed przystąpieniem do wywożenia na pole. W przeciwnym razie występują duże różnice w składzie chemicznym między poszczególnymi beczkami, jak również trudności przy napełnianiu kolejnych beczkowozów.

Należy pamiętać, że z magazynowanej gnojowicy wydzielają się odory, które są uciążliwe dla otoczenia. To samo zjawisko występuje podczas transportu i rozlewania gnojowicy. Z tych względów przy zagospodarowaniu gnojowicy, obowiązują przepisy, które są rygorystyczne i wymagają dużej sprawności ogranizacyjnej. Zagospodarowanie gnojowicy to trudny problem związany z chowem fermowym zwierząt. Dlatego każdy inny sposób zagospodarowania gnojowicy, wywołuje duże zainteresowanie.

Gnojowica substrat do produkcji biogazu

Przemiany biochemiczne zachodzące w procesie fermentacji metanowej, są podobne do przemian zachodzących w przewodzie pokarmowym przeżuwacza np. krowy. W przewodzie pokarmowym, a szczególnie w żwaczu zachodzi proces fermentacji, w wyniku której powstaje metan. Kał zwierząt oprócz niestrawionych składników paszy, zawiera składniki endogenne, które powstały w procesie przemian metabolicznych w przewodzie pokarmowym przeżuwacza.
W procesie fermentacji metanowej powstaje biogaz i substancja pofermentacyjna, która zawiera nieprzefermnetowane składniki substratu, biomasę bakteryjną i inne metabolity.
Kał zwierzęcy i substancja pofermentacyjna, pomimo innego miejsca ich powstawania, są produktami podobnymi pod względem powstawania i występujących w nich składników. U zwierząt w przewodzie pokarmowym następuje proces trawienia paszy, co pozwala określić zawartość „strawnej substancji organicznej“ (SSO). W komorze fermentacyjnej w wyniku działalności bakterii metanowych, składniki organiczne są fermentowne, które określa się terminem „fermentująca substancja organiczna“ (FSO). Wynika z tego, że SSO jest odpowiednikiem FSO.

16Rys 1. Przykładowy schemat biogazowni w gospodarstwie rolnym

W ostatnich latach jest duże zainteresowanie biogazowniami rolniczymi, ze względu na możliwości zagospodarowania gnojowicy bydlęcej, świńskiej, pomiotu drobiowego, obornika, odpadów z produkcji roślinnej pochodzących z własnego gospodarstwa oraz z przemysłu rolno-spożywczego i innych. Wykorzystywane są różne surowce roślinne o dużym potencjale produkcji biomasy. W Niemczech w 93% agrobiogazowni wykorzystuje się gnojowicę w mieszaninie z kiszonkami lub innymi substratami. Optymalny stosunek gnojowicy do kiszonki z kukurydzy wynosi 2 do 1, czyli 2 m3 gnojowicy i 1 tona kiszonki.

Produktem ubocznym utylizacji gnojowicy na drodze fermentacji metanowej, w wyniku której produkuje się biogaz, jest pozostałość pofermentacyjmna wykorzystywana do nawożenia pól. W ten sposób gnojowica staje się cennym surowcem do produkcji energii odnawialnej i ekologicznego nawozu naturalnego. Na rysunku 1 przedstawiono funkcjonowanie biogazowni w gospodarstwie rolnym.

W tabeli 2 podano ilości uzyskiwanego biogazu z gnojowicy i innych substratów. Z danych tych wynika, że z 1 m3 gnojowicy bydlęcej uzyskuje się 22 m3 biogazu o zawartości 55% metanu, zaś z gnojowicy świńskiej 19 m3 biogazu o zawartości 60% metanu. Z 1 m3 biogazu w zależności od zawartości metanu, w układzie kogeneracyjnym i od sprawności silnika, można uzyskać 1,2-2,2 kWh energii elektrycznej i 2,4-3,5 kWh energii cieplnej. Biogazownia na własne potrzeby do podgrzania komory fermentacyjnej zużywa około 30% wyprodukowanego ciepła i 4-10% energii elektrycznej. W ciągu roku biogazownia winna pracować około 8 000 h.

14Tab. 2. Zawartość suchej masy, substancji organicznej i wydajność biogazu w wybranych surowcach

Ilość substancji pofermentacyjnej uzyskiwanej z 1 tony substratu, jest uzależniona od składu chemicznego i szybkości fermentacji danego składnika. Im więcej łatwo fermentujących węglowodanów np. skrobi, tym mniejsza ilość substancji pofermentacyjnej. Węgiel (C) zawarty w węglowodanach został wykorzystany do produkcji CH4. Przy fermentacji gnojowicy, praktycznie z 1 tony uzyskuje się 1 m3 substancji pofermentacyjnej, zaś przy kiszonce z całych roślin kukurydzy 0,760 m3, z CCM 0,447 m3, natomiast przy zbożu 0,247 m3. Są to współczynniki do przeliczania substratu na substancję pofermentacyjną.

Z 1 m3 gnojowicy średnio uzyskuje się 20 m3 biogazu. Przyjmując, że 1 JPD bydła lub trzody chlewnej produkuje w ciągu roku  20 m3 gnojowicy o zawartości 8% suchej masy, uzyskuje się 400 m3 biogazu o zawartości 55% CH4. Przy wartości energetycznej biogazu 5,31 kWh/m3 i sprawności silnika 35%, uzyskuje się 743 kWh energii elektrycznej. Średnio z 1 m3 gnojowicy uzyskuje się 37 kWh energii elektrycznej. Przyjmując cenę energii elektrycznej 0,245 zł/kWh, wartość energetyczna 1 m3 gnojowicy wynosi 9,00 zł. Od 1 JPD w ciągu roku uzyskuje się 180 zł. W przeliczeniu na jedną krowę o masie ciała 700 kg, uzyskuje się 23 m3 gnojowicy w ciągu roku, dodatkowy wpływ gotówki wynosi 207 zł, która poprawia efektywność produkcji zwierzęcej. Należy pamiętać także, że substancja pofermentacyjna jest cennym substytutem nawozu naturalnego.

17Tab. 3. Wartość nawozowa gnojowicy i substancji pofermentacyjnej

Substancja pofermentacyjna substrat nawozu naturalnego

W tabeli 3 podano zawartość składników w gnojowicy i substancji pofermentacyjnej. Z danych tych wynika, że substancja pofermentacyjna zawiera mniej suchej masy i związków fosforowych, zaś więcej azotu i potasu.
Biogazowania o dziennej produkcji 2968 m3 biogazu, zużyła w ciągu roku 85700 dt substratu i wyprodukowała 7166,7 m3 substancji pofermentacyjnej. Na potrzeby biogazowni przeznaczono 100 ha pod uprawę kukurydzy, 30 ha pod zboża oraz gnojowicę od 150 krów.
W tabeli 4 podano szczegółowe wyliczenia ilości uzyskanej substancji pofermentacyjnej i zawartości składników.
Z przedstawionych wyliczeń wynika, że w 7166,7 m3 substancji pofermentacyjnej zawarte jest 24 924 kg azotu (N), co pozwoli pokryć potrzeby azotowe 147 ha (24924:170 = 146,6 ha) upraw polowych.
Wykorzystując gnojowicę wyprodukowaną od 150 krów w ilości 3 300 m3 do nawożenia, pozwoli pokryć potrzeby azotowe tylko 68 ha (11550:170 = 67,9 ha) upraw polowych.

18Tab. 4. Ilość substratu załadowana i ilość uzyskana substancji pofermentacyjnej w ciągu roku

Substancja pofermentacyjna substrat do produkcji peletu

Zagęszczona substancja pofermentacyjna do zawartości 15-20% wody, może być wykorzystana do produkcji, peletów na cele grzewcze. Pierwszy pelet wyprodukowano z substancji pofermentacyjnej, która powstała z kiszonki z całych roślin kukurydzy, ziemniaków, traw i kiszonki z traw. Wartość opałowa peletu wynosiła 15,8 MJ/kg, przy zawartości wody 9,2%. W drugim przypadku pelet wyprodukowany został z substacji pofermentacyjnej, która powstała z kiszonki z całych roślin kukurydzy, pomioty kurzego, CCM, kiszonki z sorga i trawy sudańskiej, słomy i gnojowicy świńskiej. Wartość opałowa wynosiła 15,0 MJ/kg, przy wilgotności 9,9%. Dla porównania wartość opalowa peletu z drewna świerkowego przy zawartości wody 12,0% wynosiła 16,3 MJ/kg.

W opracowaniu przedstawiono ważny problem zagospodarowania gnojowicy, która jest uciążliwa dla producentów bydła i trzody chlewnej. Produkcja biogazu w gospodarstwie rolnym ma swoje uzasadnienie, jeżeli współdziała z produkcją zwierzęcą, a nie rywalizuje. Biogaz należy produkować, wykorzystując głównie surowce odpadowe, których zagospodarowanie w inny sposób jest uciążliwe lub kosztowne. Produkcja biogazu tylko na bazie typowych surowców paszowych jest problematyczna, bowiem głównym celem rolnictwa jest produkcja żywności.

Przedstawiony zarys technologii zamiany gnojowicy na pieniądze, powinien zachęcić rolników do inwestowania w biogazowanie, jako źródło pomnażania opłacalności produkcji rolniczej.

 

HB 9 2014

Ten artykuł pochodzi z magazynu Hodowca Bydła 9/2014

Kup prenumeratę

Maciej Adamski, Marta Kaliciak
UP Wrocław

 

Zarówno w Polsce jak i na świecie zwiększa się popyt na produkty ekologiczne. Ekologiczna produkcja zwierzęca jest przyjazna dla środowiska. Niewątpliwą zaletą ekologicznego chowu zwierząt jest bardzo wysoki poziom dobrostanu zwierząt. Utrzymanie bydła w gospodarstwach ekologicznych powinno być oparte przede wszystkim na wykorzystaniu trwałych użytków zielonych. Szczególne znaczenie mają pastwiska, które pozwalają na zmniejszenie nakładów finansowych w produkcji.

 

Definicja określa biogaz jako gaz uzyskany z biomasy, w szczególności z instalacji przeróbki odpadów zwierzęcych lub roślinnych, oczyszczalni ścieków oraz składowisk odpadów. Biogaz rolniczy z kolei jest to paliwo gazowe, otrzymywane w procesie fermentacji metanowej surowców rolniczych, produktów ubocznych rolnictwa, płynnych lub stałych odchodów zwierzęcych, produktów ubocznych lub pozostałości z przetwórstwa produktów pochodzenia rolniczego lub biomasy leśnej, z wyłączeniem gazu pozyskiwanego z surowców pochodzących z oczyszczalni ścieków oraz składowisk odpadów. Obecnie łącznie w Polsce funkcjonuje 231 biogazowni wytwarzających biogaz różnego pochodzenia z czego 46 to biogaz rolniczy.
W wyniku spalania biogazu rolniczego w układach kogeneracyjnych uzyskuje się coraz więcej ciepła, przeznaczonego głównie dla potrzeb procesów technologicznych i przedsięwzięć z nimi związanych, np. ogrzewania budynków inwentarskich. W 2011 r. było to ok. 83 GWh, za 2012 r. dwa razy więcej, a za połowę 2013 r. ok. 122 GWh (wzrost o 50% w stosunku do 2012 r).

 

Tagi:

Problem prawidłowego zakiszania oraz przygotowania kiszonki z kukurydzy nurtuje wszystkich hodowców, szczególnie w miesiącu wrześniu kiedy zbiera się kukurydzę na kiszonkę. Aby rozwiać wątpliwości dotyczące prawidłowych praktyk kiszonkarskich, AdiFeed wspólnie z firmą Limagrain oraz przy współpracy z Lallemand Animal Nutrition, co roku organizuje cykl spotkań pt. Szkoła Zakiszania Kukurydzy.

 

Tagi:

Strona 2 z 2

Prenumerata online

Aktualności

Czasopisma/Katalogi branżowe

Nasze wydawnictwa

Zestawienia firm

Ceny

O nas

© 2020 Pro Agricola dom wydawniczy

Wykryto AdBlocka

 

Utrzymanie tej strony jest możliwe dzięki przychodom z reklam.
Aby móc dalej przeglądać tę stronę, prosimy o wyłączenie AdBlocka.